Rozdział I

- Airdila! Zejdź na dół! Śniadanie na stole!
- Już, już - szepnęłam i zakryłam głowę kołdrą.
Rozległy się ciche kroki po schodach. Wiedziałam, co to znaczy.
- Irtea! Ani mi się waż! - Wrzasnęłam, ale było już za późno. Siostrunia nachyliła się nade mną i ochlapała mnie kubełkiem zimnej wody.
- Lathin! - Przeklęłam po elficku, choć wcale nie zamierzałam.
Irtea spojrzała na mnie z niesmakiem.
- Powiem mamie, powiem mamie! - Zanuciła pod nosem i z gracją godną damy odwróciła się i zaczęła zbiegać po schodach.
- Nic mnie to nie obchodzi! - Odwrzasnęłam, choć wiedziałam, że Irtea i tak nic nie powie. Trudno, trzeba było wstać. Wciągnęłam na siebie niebieską sukienkę, którą tak uwielbiałam, a na plecy założyłam kołczan ze strzałami. Zamierzałam udać się na polowanie. Kochałam to. Zeszłam powoli na dół. Dotyk zimnych schodów na moich stopach sprawił, że nieumyślnie się potknęłam i z wielkim hukiem zleciałam ze schodów.
- Airdila! Co ty wyprawiasz, skarbie? - Zapytała mama wychodząc z kuchni.
Skrzywiłam się z bólu i ręką wykonałam kilka usprawiedliwiających gestów. Matka zmierzyła mnie krytycznym spojrzeniem.
- Jak ty wyglądasz? Nie powinnaś tak się ubierać. Rada mówi...
- Że żadna elfica nie ma prawa strzelać z łuku ani posługiwać się żadną inną bronią. - Wyrecytowałam, a po chwili dodałam:
- A dowódczyni wojska? Przecież ona...?
- Jest z Rady. - Dokończyła mama melodyjnym głosem. Westchnęłam ciężko.
-A teraz już! już! leć się przebrać!
- Mama...
- Bez dyskusji! Już!
- Och, pozwól jej tak chodzić. - Za mną rozległ się głos, który tak często wybawiał mnie z opresji.
- Dimitri! - Odwróciłam się do brata. - Wróciłeś! Nareszcie! Opowiadaj jak było.
Dimitri rozsiadł się wygodnie i popatrzył na mnie z troską w oczach.
- Coś taka blada? Nic nie jadłaś jak mnie nie było?
Roześmiałam się. Kto, jak kto, ale Dimitri to najlepszy brat na świecie!